Zeemeeuw, symbool voor mijn vader
Wat wil je later worden als je dood bent?
Of misschien beter gevraagd: Als wat kom je bij ons terug?
Het was een hele normale vraag in het gezin vol liefde en spiritualiteit waarin ik ben grootgebracht.
Mijn ouders, die zijn opgegroeid langs de kust, wilden terugkomen als zeemeeuw. Je weet wel, zo’n hele dikke, zo’n echte, een grote mantelmeeuw. Gewoon voor heel even, als iemand het nodig heeft om een teken te ontvangen dat er meer is tussen hemel en aarde, voelend dat de ander nog altijd bij ons is.
Op de dag van de crematie van mijn vader, toen we net het parkeerterrein af reden, vlogen er ineens drie grote mantelmeeuwen voor ons uit die ons als het ware begeleidden.
Ik zie nog de paniek op het gezicht van de chauffeur toen mijn moeder ineens heel hard begon te roepen: ‘Meeuwen, kijk daar vliegen meeuwen. Zien jullie ze?’ Wijzend naar de lucht, haar gezicht bijna tegen het voorraam aan, om niets te hoeven missen van dit, voor ons zo bijzondere en speciale voorval.
Ook wij, die minder dan een minuut geleden stil en verdrietig ingestapt waren, waren nu vol leven en aandacht voor hetgeen zich voor ons voltrok.
Drie prachtige meeuwen die voor ons uit zweefden, meedraaiden met de rijrichting, een stuk met ons mee vlogen om vervolgens te verdwijnen in de lucht.
Voor ons een teken dat mijn vader liet weten dat hij veilig was aangekomen in het hiernamaals en dat alles goed was.
Ooit hoop ik zelf ook terug te mogen komen als meeuw, al is het maar heel even. Als teken van hoop, op uitzichtloze dagen, voor degenen van wie ik houd.